Manderley

Ik word vroeg wakker van de vogels. Doe het rolgordijn omhoog, staar slaperig naar het slootje in het ochtendlicht en vraag me af of de dingen die je droomt te maken hebben met de plek waar je slaapt. Volgens mij wel.

Na het ontbijt ga ik direct aan het werk. Ik schrijf een aantal pagina’s en gooi het allemaal direct weer weg.

Jan Wolkers heeft dit huisje in 1972 gekregen en moest het in 1981, toen hij van Amsterdam naar Texel verhuisde, weer van de hand doen. Hij noemde het Manderley, naar het landhuis van hoofdpersoon Maxim de Winter uit het boek Rebecca van Daphne du Maurier. Ik ken dat boek niet. Ergens op internet lees ik de openingszin: “Last night I dreamt I went to Manderley again.”

Manderley klinkt als een paradijs. Ver weg, Onbereikbaar. Een andere wereld, een andere tijd.

De Wolkerstuin ligt op een eiland in het volkstuinencomplex. Een eiland in een eiland in een eiland. Je hoort de stad wel, de auto’s, metro’s, een enkel vliegtuig, maar het is net of je er geen deel van uitmaakt. Alsof dit groene paradijs zich in een andere dimensie bevindt. Je kunt het eiland alleen bereiken via een wit bruggetje met twee zilveren berken ernaast. Een reiger, ook van zilver, houdt de wacht. Je mag alleen doorlopen als je hem het wachtwoord influistert.

De mensen die ik aan de telefoon heb klinken heel ver weg. Er is geen wifi, dus als ik wil mailen of bijvoorbeeld de openingszin van een bepaald boek wil opzoeken op internet moet ik inloggen via een hotspot op mijn telefoon. Je ziet af en toe eens iemand in de verte, een buurman, een mede-tuinder, maar voor de rest ben je op jezelf aangewezen. Straks komt Lenka. Dan gaan we hopelijk doen wat we altijd doen: muziek luisteren, een eindje wandelen, zoenen, boodschappen, koken, eten. En daarna naar bed. Het zal hetzelfde zijn als altijd en toch anders. En vannacht dromen we weer over Manderley. Zie me hier dan zitten, Veertien dagen in de Wolkerstuin