Bijendans

Een grijze dag. Als je omhoog kijkt tenminste. Als je om je heen kijkt is het vooral een groene dag, zoals iedere dag hier.

Het is stil op Amstelglorie. De tijd kruipt traag over de grijze tegels voor het huisje. Met de deur open is het koud. Ik schrijf wat aan de kleine tafel in de woonkamer. Na de lunch ruim ik de werktafel op en ga daar zitten. Een ijl zonnetje breekt door.

Ik kijk naar de bijen in de tuin. Ze dansen van bloem naar bloem en hun kleine schaduwen dansen om mijn hoofd. Ze dansen voor de oude man op het balkon van de schouwburg. Ze dansen de dans die ze al maanden aan het oefenen zijn.

De oude man ziet vanaf zijn donkere zitplaats daar boven de kinderen op het toneel. Hij ziet de jongen in het vaalzwarte pak. Hij ziet zijn kleindochter in haar lichtgele tuniekje. Hij ziet het en weet: het is prachtig. Hij ziet ze dansen en realiseert zich met een schok dat de schoonheid van de dans - deze dans, iedere dans - veel verder reikt dan hoe die twee daar bewegen in het licht.

Hij knijpt zijn ogen samen. Probeert het te begrijpen. Wat zou er gebeuren als hij nu zou opstaan en verdwijnen? Wanneer missen ze hem? Als hij vandaag zou gaan, weten ze dan morgen hoe lang en leeg een dag is zonder mij? Zonder de liefde is één dag honderd jaar eenzaamheid.

Dat denkt de oude man terwijl hij naar zijn kleindochter kijkt en hij steekt zijn tong uit om de traan op te vangen die langs zijn neus naar zijn lip glijdt.

De zaal applaudisseert. De oude man klapt mee, hij zwaait naar zijn kleindochter, geen idee of ze hem ziet. Hij slaat zijn handen door zijn tranen heen omdat hij zich vandaag pas realiseert dat ook dansen uiteindelijk gaat over de liefde en over de dood. Zie me hier dan zitten, Veertien dagen op de Wolkerstuin