Bolzehol

Uit een omringende tuin klinkt getimmer. Daar kunnen mijn toetsenbordtikken niet tegenop. Ik zit op het terras te werken. Een pluisje landt op mijn beeldscherm, uit het speakertje op tafel klinkt Radio 4, de finale van Saint-Saëns’ ‘Carnaval der dieren’, daarna applaus.

Later die middag maken we een fietstochtje. We komen mooie woorden en zinnen tegen. Waver, Rondehoep, de Stokkelaarsbrug. Bolzehol, staat er op een laag groen deurtje op de Urbanuskerk in Nes. Ik heb nog nooit van een bolzehol gehoord. Ik zoek op wat het betekent, maar ik kan niks vinden. De foto die ik van het deurtje maak, is eerst verdwenen en staat later toch weer op mijn telefoon. Achter de kerk is een klein kerkhof. De priesters liggen begraven onder een kruis met een levensgroot Christusbeeld.

We zien witte schapen met zwarte lammetjes. Paarden. Koeien. Een hert. Drie lepelaars klapwieken een eindje met ons mee langs de Amstel. We zien Betje Wolff en Aagje Deken en steken voor 70 cent per persoon met een pontje de rivier over. Aan de overkant verkopen ze bloemen in een schuur die op instorten staat.

We plassen stiekem in de bosjes en in Abcoude moeten we in de rij voor een ijsje. De bakker heet Both en heeft als slogan ‘The best of Both’. Ik maak er een foto van. Ik heb honderden van zulke foto’s, ik heb jarenlang slechte slogans gespaard.

Een van de mooiste slogan uit mijn verzameling is van een betonfabrikant. Op de blauwe ronddraaiende cementtrommels van die firma staat in sierlijke krulletters de zin ‘C’est le beton qui fait la musique’.

Thuis is het getimmer voorbij. Op het pad heeft iemand een doos eieren laten vallen. Kinderen gillen op een trampoline, het late licht kleurt de boomstammen in de tuin oranje. Zie me hier dan zitten, Veertien dagen in de Wolkerstuin