Aandenken

Om zes uur ben ik wakker, zoals op de meeste dagen. In de paadjes tussen de tuinen hangen flarden mist, de lucht is paars, de bomen roerloos, de vogels fluiten in zwartwit.

Na een paar uur gewerkt te hebben fiets ik voor wat boodschappen naar de Rijnstraat. Overal lopen mensen in hun oranje kleren, ze kijken om zich heen in de hoop dat er toch nog iets gaat gebeuren, iets spontaans misschien, een boot waar plotseling een feest losbarst, een bandje op een balkon, gewoon iets leuks waar je met goed fatsoen op anderhalve meter bij aan kunt sluiten. Er gebeurt natuurlijk niets.

Paul Jan komt even koffie drinken. De tompoucen waren op, dus hij heeft hazelnootgebakjes meegebracht. We hebben elkaar veel te lang niet gezien. We hebben het over de liefde en maken foto’s.

Ik besluit nog een keer in de schuur te gaan kijken. Het raadsel van de verdwenen sleutel laat me niet los. Ik staar tien minuten in de donkere ruimte en net als ik het op wil geven zie ik het zwarte touwtje waar de sleutel aan zit tussen de kettingkast en de frame van de fiets hangen. Met een bamboestok is het zo gefixt. Ik app Maria dat de sleutel terecht is.

Later maak ik een praatje met buurman Jaap, die naast zijn eigen tuin ook de Wolkerstuin verzorgt. Ik vraag hem naar de twee losliggende bomen, achter bij de sloot. Moeten die nog geplant worden? Hij vertelt dat die al een jaar losliggen, ze zouden opgehaald worden door het Tuinopperhoofd, maar die is dat waarschijnlijk al lang weer vergeten.

Het zijn mooie boompjes, een grote en een kleine, wilgen denken Jaap en ik, en ze bloeien prachtig, ook al liggen ze dus al tijden met hun kluit boven de grond. ‘Je mag er wel een hebben,’ zegt Jaap, ‘als aandenken aan de tuin.

Ik zet de boompjes rechtop en maak er een foto van. ‘Dankjewel,’ zeg ik tegen Jaap, ‘een boom is het mooiste aandenken dat er is.

Zie me hier dan zitten, Veertien dagen in de Wolkerstuin