De tulpen zijn uitgebloeid, mijn databundel is op, het beddengoed moet nodig verschoond, de prullenbak bij de werktafel zit vol. Het is de laatste dag van de maand. Het wordt langzaam tijd om naar huis te gaan. Ik krijg een mailtje over mijn vertrek, hoe het met de sleutel moet (in het schuurtje). Ik ruim vast wat spullen op, haal nieuwe gasflessen, schrijf zoals beloofd een tekstje voor de nieuwsbrief van Amstelglorie en een stuk in het rode gastenboek. Ik lees de - vaak tam

​ ​Aan het eind van de middag toch nog een beetje zon. En het eerste vliegtuig dat ik in dagen over hoor komen. Mondkapjes uit China waarschijnlijk. Het klinkt indringend, een laag en lang geluid. Hier beneden fladdert een geel met zwart vlindertje om de oregano. Het ruikt naar bloemen, naar bos en naar de boerderij. Het ruikt zoals in mijn jeugd, in een dorp in het oosten van het land, de zachte zon op het natte groen, zo rook het soms in onze achtertuin, zo zou elk wasmidde

Het regent. Jammer genoeg niet zo hard dat je het op het dak van het huisje hoort tikken. De bomen wuiven elkaar de hele dag al druilerig uit. Da-haag. Waar ga jij heen? Nergens? O, ook leuk. Druppels druipen traag van de zwarte balken van de pergola. De snelweg ruist natter dan anders. Ik heb op mijn telefoon naar die snelweg zitten kijken; ik zie dat het de weg is die vanaf de Utrechtsebrug de stad uit gaat, en hier in de hoek van Amstelglorie kruist met de Ringweg-Zuid. Ik

Om zes uur ben ik wakker, zoals op de meeste dagen. In de paadjes tussen de tuinen hangen flarden mist, de lucht is paars, de bomen roerloos, de vogels fluiten in zwartwit. Na een paar uur gewerkt te hebben fiets ik voor wat boodschappen naar de Rijnstraat. Overal lopen mensen in hun oranje kleren, ze kijken om zich heen in de hoop dat er toch nog iets gaat gebeuren, iets spontaans misschien, een boot waar plotseling een feest losbarst, een bandje op een balkon, gewoon iets l

Grote avonturen worden vaak in gang gezet met een klein mysterie. Er is een heel systeem hier, hetzelfde soort systeem dat ieder huisje en elke stacaravan ter wereld waarschijnlijk heeft. Een systeem dat je eigenlijk niet moet verraden, maar dat iedereen toch wel weet. Achter het huis is een lage aanbouw waarin de gasflessen staan. In die aanbouw ligt, onder een oude lap, de sleutel van het hangslot dat op het schuurtje zit. Het schuurtje staat achter in de hoek bij het water

Een grijze dag. Als je omhoog kijkt tenminste. Als je om je heen kijkt is het vooral een groene dag, zoals iedere dag hier. Het is stil op Amstelglorie. De tijd kruipt traag over de grijze tegels voor het huisje. Met de deur open is het koud. Ik schrijf wat aan de kleine tafel in de woonkamer. Na de lunch ruim ik de werktafel op en ga daar zitten. Een ijl zonnetje breekt door. Ik kijk naar de bijen in de tuin. Ze dansen van bloem naar bloem en hun kleine schaduwen dansen om m

Uit een omringende tuin klinkt getimmer. Daar kunnen mijn toetsenbordtikken niet tegenop. Ik zit op het terras te werken. Een pluisje landt op mijn beeldscherm, uit het speakertje op tafel klinkt Radio 4, de finale van Saint-Saëns’ ‘Carnaval der dieren’, daarna applaus. Later die middag maken we een fietstochtje. We komen mooie woorden en zinnen tegen. Waver, Rondehoep, de Stokkelaarsbrug. Bolzehol, staat er op een laag groen deurtje op de Urbanuskerk in Nes. Ik heb nog nooit